De Fātihah ofwel de Opening staat bekend onder diverse andere namen. In de Qoer-ān zelf (15: 87) wordt gesproken van de Zeven vaakherhaalde Verzen, omdat haar zeven verzen zeer regelmatig door iedere moeslim in zijn gebeden herhaald worden. In een uitspraak van de Heilige Profeet (s.a.w.) wordt gesproken van de Fātihat al-Kitāb ofwel de Opening van het Boek. Hierin wordt gezegd dat "geen gebed cpmpleet is zonder het voordragen van Fātihat al-Kitāb" (B. 10:95). Het wordt ook wel Soerat al-Salāt, d.w.z. het Gebedshoofdstuk, genoemd, omdat het essentieel is voor elk gebed, of dat nu gezamenlijk verricht wordt of alleen. Het wordt ook Soerat al-Doe’ā genoemd, d.w.z. het Smeekbedehoofdstuk, omdat het hele hoofdstuk een smeekbede of een gebed is tot de Grote Meester. Het staat ook bekend als Oemm al-Kitāb, d.w.z. de Basis van het Boek, omdat het als het ware de gehele Qoer-ān in een notedop in zich bergt. Enkele van de andere namen die aan dit hoofdstuk zijn gegeven zijn de Lofspraak, de Dankzegging, het Grootbeginsel, de Schat, het Geheel, de Toereikende, de Genezer en de Genezing.
Al-Fātihah bevat zeven verzen in een enkele paragraaf, geopenbaard in Makkah, en het is zonder enige twijfel een van de vroegste openbaringen. Het is een feit dat de Fātihah een essentieel deel vormt van de moeslimgebeden vanaf de vroegste dagen toen het gebed verplicht werd gesteld, en er zijn zeer veel bewijzen dat dit heel snel na de Roeping van de Profeet (s.a.w.) gebeurde. Niet alleen wordt er naar dit feit verwezen in de vroegste openbaringen, zoals het 73e hoofdstuk, maar er zijn ook andere historische gebeurtenissen die aantonen dat het gebed door de vroegste moeslimbekeerlingen in acht werd genomen.
Het hoofdstuk heeft als kop de woorden Bismillāh al-Rahmān al-Rahiem, die ook bovenaan elk van de 113 andere hoofdstukken van de Heilige Qoer-ān staan, met als enige uitzondering het negende hoofdstuk. Dezelfde zin komt eenmaal midden in een hoofdstuk voor, namelijk in 27:30, zodat de woorden 114 keer voorkomen in de Heilige Qoer-ān. De zinsnede heeft verder zo’n wijdverspreid gebruik gekregen onder de moeslims dat het het eerste is wat een moeslimkind leert, en bij de dagelijkse gang van zaken is de Bismillāh het eerste woord dat een moeslim uit.
De Bismillāh is de kern van het hoofdstuk Fātihah, op dezelfde manier als de Fātihah weer de kern is van de Qoer-ān zelf. Door iedere belangrijke gebeurtenis te beginnen met de Bismillāh, laat de moeslim tijdens zijn dagelijkse bezigheden in feite zien dat het een juiste houding van de menselijke geest is ten opzichte van de Grote Geest van het universum, om altijd steun te zoeken bij de Machtige Die de Bron is van alle kracht. Aldus komt Vertrouwen in Allāh tot uitdrukking in het dagelijkse levern van een moeslim op een manier die nergens anders in de geschiedenis van religie wordt benaderd.
De Fātihah is als gebed van speciaal belang. Haar vaakherhaalde zeven verzen vormen minstens 32 keer per dag het gebed voor leiding van elke moeslim, en het heeft voor hem daarom een grotere betekenis dan het Onze Vader voor een christen. Er is nog een ander verschil. De christen wordt geleerd te bidden voor de komst van het koninkrijk van God, terwijl de moeslim wordt geleerd te streven naar zijn juiste plaats in dat koninkkrijk, dat al gekomen is. Dit is zonder twijfel een aanwijzing dat de komst van de Profeet (s.a.w.) in wekelijkheid de komst van het kononkrijk van Allāh was, over de nadering waarvan Jezus predikte tot zijn volgelingen (Marcus 1:15).
Het gebed dat in dit hoofdstuk zit vervat, is het meest verheven gebed van nalle gebeden die in welke religie dan ook bestaan, en neemt de eerste plaats in onder alle gebeden die in de Qoer-ān zijn opgenomen. Er is veel lof naar uitgegaan van de grootste lasteraars van de Heilige Qoer-ān. Het hele hoofdstuk is samengesteld uit zeven verzen, waarvan de eerste drie spreken van de vier belangrijkste Godde;ijle eigenschappen, nl. voorzienigheid, erbarmen, genade en beloning, en geven zo uitdrukking aan de grootheid en glorie van het Goddelijke Wezen. De laatste drie verzen leggen voor de Grote Maker de oprechte wens van een menselijke ziel bloot om een rechyschapen weg te bewandelen zonder naar een van beide zijden af te dwalen. Het middelste vers geeft uidrukking aan de volledige afhankelijkheid van de mens van Allāh. De eigenschappen waarnaar verwezen wordft, zijn de eigenschappen die Allāh’s alomvattende erbarmen en zorg onthullen en Zijn onbegrensde liefde voor al Zijn schepsels, en het ideaal waarnaar de ziel gemaakt is te streven is het hoogste waartoe een mens kan stijgen, het pad van rechtschapenheid, het pad van deugdzaamheid, en het pad waarop er geen struikelen is. Zo wordt, door de vermelding van Zijn gelijkelijke voorzienigheid en gelijkelijke liefde voor de hele mensheid, nee voor alle schepsels die bestaan in al de werelden, aan de ene kant het kortzichtige idee verworpen dat het Goddelijke Wezen slechts de Heer van een bepaald volk zou zijn. Aan de andere kant wordt de ziel aangezet te streven naar de grote geestelijke hoogte waartoe degenen stegen voor wie Allāh goedgunstig was, de profeten, de waarheidslievenden, de getrouwen en de rechtschapenen (4:69). Men zou tevergeefs de pagona’s van heilige boeken omslaan op zoek naar iets dat de grootste eb vewrheven ideeën benadert die in dit hoofdstuk van de Heilige Qoer-ān staan.
Soerah Al Fatihah is de kern van de hele Qoer-an. De Qoer-ān is namelijk een boek dat de glorie van Allāh verkondigt en dat de mens de juiste weg wijst, en deze beide thema’s komen volledig tot uidrukking in de Fātihah. De fundamentele principes van geloof, de belangrijkste eigenschappen van het Goddelijke Wezen, dier de basis vormen voor alle andere eigenschappen, de relatie die er tussen de mens en zijn Schepper hoort te bestaan, zijn allemaal in essentie aanwezig in de zeven korte zinnen waaruit dit schitterende hoofdstuk bestaat. En als kroon op het geheel opent dit hoofdstuk met de breedst mogelijke opvatting van het Heerschap van het Goddelijke Wezen en over de broederschap van de mens, nee, van de eenheid van de hele schepping, want de eenheid van de schepping volgt noodzakelijkerwijs uit de eenheid van de Schepper.
Al-Fātihah bevat zeven verzen in een enkele paragraaf, geopenbaard in Makkah, en het is zonder enige twijfel een van de vroegste openbaringen. Het is een feit dat de Fātihah een essentieel deel vormt van de moeslimgebeden vanaf de vroegste dagen toen het gebed verplicht werd gesteld, en er zijn zeer veel bewijzen dat dit heel snel na de Roeping van de Profeet (s.a.w.) gebeurde. Niet alleen wordt er naar dit feit verwezen in de vroegste openbaringen, zoals het 73e hoofdstuk, maar er zijn ook andere historische gebeurtenissen die aantonen dat het gebed door de vroegste moeslimbekeerlingen in acht werd genomen.
Het hoofdstuk heeft als kop de woorden Bismillāh al-Rahmān al-Rahiem, die ook bovenaan elk van de 113 andere hoofdstukken van de Heilige Qoer-ān staan, met als enige uitzondering het negende hoofdstuk. Dezelfde zin komt eenmaal midden in een hoofdstuk voor, namelijk in 27:30, zodat de woorden 114 keer voorkomen in de Heilige Qoer-ān. De zinsnede heeft verder zo’n wijdverspreid gebruik gekregen onder de moeslims dat het het eerste is wat een moeslimkind leert, en bij de dagelijkse gang van zaken is de Bismillāh het eerste woord dat een moeslim uit.
De Bismillāh is de kern van het hoofdstuk Fātihah, op dezelfde manier als de Fātihah weer de kern is van de Qoer-ān zelf. Door iedere belangrijke gebeurtenis te beginnen met de Bismillāh, laat de moeslim tijdens zijn dagelijkse bezigheden in feite zien dat het een juiste houding van de menselijke geest is ten opzichte van de Grote Geest van het universum, om altijd steun te zoeken bij de Machtige Die de Bron is van alle kracht. Aldus komt Vertrouwen in Allāh tot uitdrukking in het dagelijkse levern van een moeslim op een manier die nergens anders in de geschiedenis van religie wordt benaderd.
De Fātihah is als gebed van speciaal belang. Haar vaakherhaalde zeven verzen vormen minstens 32 keer per dag het gebed voor leiding van elke moeslim, en het heeft voor hem daarom een grotere betekenis dan het Onze Vader voor een christen. Er is nog een ander verschil. De christen wordt geleerd te bidden voor de komst van het koninkrijk van God, terwijl de moeslim wordt geleerd te streven naar zijn juiste plaats in dat koninkkrijk, dat al gekomen is. Dit is zonder twijfel een aanwijzing dat de komst van de Profeet (s.a.w.) in wekelijkheid de komst van het kononkrijk van Allāh was, over de nadering waarvan Jezus predikte tot zijn volgelingen (Marcus 1:15).
Het gebed dat in dit hoofdstuk zit vervat, is het meest verheven gebed van nalle gebeden die in welke religie dan ook bestaan, en neemt de eerste plaats in onder alle gebeden die in de Qoer-ān zijn opgenomen. Er is veel lof naar uitgegaan van de grootste lasteraars van de Heilige Qoer-ān. Het hele hoofdstuk is samengesteld uit zeven verzen, waarvan de eerste drie spreken van de vier belangrijkste Godde;ijle eigenschappen, nl. voorzienigheid, erbarmen, genade en beloning, en geven zo uitdrukking aan de grootheid en glorie van het Goddelijke Wezen. De laatste drie verzen leggen voor de Grote Maker de oprechte wens van een menselijke ziel bloot om een rechyschapen weg te bewandelen zonder naar een van beide zijden af te dwalen. Het middelste vers geeft uidrukking aan de volledige afhankelijkheid van de mens van Allāh. De eigenschappen waarnaar verwezen wordft, zijn de eigenschappen die Allāh’s alomvattende erbarmen en zorg onthullen en Zijn onbegrensde liefde voor al Zijn schepsels, en het ideaal waarnaar de ziel gemaakt is te streven is het hoogste waartoe een mens kan stijgen, het pad van rechtschapenheid, het pad van deugdzaamheid, en het pad waarop er geen struikelen is. Zo wordt, door de vermelding van Zijn gelijkelijke voorzienigheid en gelijkelijke liefde voor de hele mensheid, nee voor alle schepsels die bestaan in al de werelden, aan de ene kant het kortzichtige idee verworpen dat het Goddelijke Wezen slechts de Heer van een bepaald volk zou zijn. Aan de andere kant wordt de ziel aangezet te streven naar de grote geestelijke hoogte waartoe degenen stegen voor wie Allāh goedgunstig was, de profeten, de waarheidslievenden, de getrouwen en de rechtschapenen (4:69). Men zou tevergeefs de pagona’s van heilige boeken omslaan op zoek naar iets dat de grootste eb vewrheven ideeën benadert die in dit hoofdstuk van de Heilige Qoer-ān staan.
Soerah Al Fatihah is de kern van de hele Qoer-an. De Qoer-ān is namelijk een boek dat de glorie van Allāh verkondigt en dat de mens de juiste weg wijst, en deze beide thema’s komen volledig tot uidrukking in de Fātihah. De fundamentele principes van geloof, de belangrijkste eigenschappen van het Goddelijke Wezen, dier de basis vormen voor alle andere eigenschappen, de relatie die er tussen de mens en zijn Schepper hoort te bestaan, zijn allemaal in essentie aanwezig in de zeven korte zinnen waaruit dit schitterende hoofdstuk bestaat. En als kroon op het geheel opent dit hoofdstuk met de breedst mogelijke opvatting van het Heerschap van het Goddelijke Wezen en over de broederschap van de mens, nee, van de eenheid van de hele schepping, want de eenheid van de schepping volgt noodzakelijkerwijs uit de eenheid van de Schepper.